"อะไรนะแก แกแน่ใจเหรอไอ้ข้าวว่าแกจะหางานทำที่ดูไบจริงๆอ่ะ แกอยู่ที่ออสเตรเลียดีๆไม่ชอบ คิดดีๆนะแก" คำพูดของเพื่อนสาวยังก้องอยู่ในหูของ ลิลดา
ลิลดา หญิงสาววัยยี่สี่เจ็ด มองไปสุดท้องทะเลทรายอันกว้างใหญ่ไพศาล ท้องฟ้าสีทองอร่าม ชั่งรับกับพระอาทิตย์ดวงกลมโตเสียจริงๆ นี่เป็นอีกหนึ่งเสน่ห์ของตะวันออกกลางสินะไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเราอยู่ที่นี่ได้สามเดือนกว่าแล้ว มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายภายในสามเดือนที่ผ่านมา ตั้งแต่เริ่มออกหางาน แต่งานโรงแรมที่นี่ค่าแรงต่ำมากๆ ถึงแม้จะมีที่พัก อาหารสามมื้อ ซักรีดให้ทุกอย่าง แต่เงินสำหรับพนักงานโรงแรมที่ดูไบ สู้ไม่ไหว ลองได้ทำ ไม่มีสิทธิ์ที่จะได้เก็บเงิน และใช้ชีวิตอย่างคนปกติเป็นแน่ นึกย้อนไปถึงวันแรกๆที่มาถึง ซื้อต๋วไปกลับแท้ๆเชียวแต่กลับอยู่ยาวจนเข้าเดือนที่สี่แล้ว
นั่งเหม่อลอยออกไปไกล เธอก็อดน้ำตาไหลกับความหลังไม่ได้ จูบแรก ของเธอ กับ อาดิล ผู้ชายที่เธอเพิ่งเจอครั้งแรกและครั้งเดียวนั้น เธอยังไม่เคยลืม "ลิล ลิล เป็นไรมากมั้ยเนี่ยย นั่งเหม่อลอยอยู่ได้ รีบไปดูการแสดงเร็ว เออนี่ แกหยุดอีกสองวันใช่มั้ย แกไปช่วยเลี้ยงน้องให้พี่พินหน่อยดิ พี่พินกับอาเหม็ด จะไปโอมาน สองวัน ชั้นหาใครไม่ได้แล้วว่ะ กระชั้นชิดเกิน แล้วแกเป็นคนเดียวที่ไม่มีบินอ่ะ " เพื่อนสาวถามอย่างร้อนรน " ได้สิ ไม่ได้มีแพลนอะไรอยู่แล้ว " ลิลดา ตอบอย่างยินดี "โอเค โทรคุยกับพี่พินเลย "
การแสดงอาหรับเป็นไปอย่างสนุกสนาน บรรยากาศทะเลทรายตอนกลางคืนดูมีมนต์ขลังไปอีกแบบ นางระบำเต้นระบำหน้าท้อง สวยงามมาก ไปตามกับจังหวะดนตรี อาราบิก หลังจากการแสดงจบ นักท่อเที่ยวทุกคนต่างพากันไปที่ซุ้มเฮนน่า เพ้นสีบนมือ แต่ลิลดาเองไม่ได้เพ้นเพราะ เฮนน่าต้องใช้เวลานานมากกว่าลบออกเป็นอาทิต หรือ เผลอๆเป็นเดือนเลยทีเดียว
ณ บ้านอัล คามารี จากข้างนอกตัวบ้าน บนเนื้อที่เกือบหนึ่งไร่ เป็นบ้านสไตล์อาหรับ สองชั้นกว้างใหญ่มาก ทั้งสวน สระว่ายน้ำ ทุกอย่างอลังการไปหมด ข้าวถึงกับตะลึง เงินสามารถบรรดารทุกสิ่งอย่างได้จริงๆหนอ "เฮ้ย แกรีบเข้าไปในบ้านเถอะ ป่านนี้พี่พินรอแย่แล้ว"
พินทอง พยาบาลสาวไทยแท้ แต่งงานกับผู้ชายเอมาราติ อาเหม็ด ทั้งสองเจอกันตอนที่ฝ่ายชายพาแม่ไปรักษาตัวที่เมืองไทย ทั้งสองแต่งงานกันที่ดูไบ มีลูกชายหนึ่งคน ชื่อ ซาเหม็ด เด็กน้อยตัวอ้วนกลมอายุเพิ่งสามชวบ แต่พี่พินเลี้ยงลูกได้ดีมาก ว่านอนสอนง่าย ขอแค่มีกระดาษ ดินสอสี ซาเหม็ด จะอยู่นิ่งกับที่ไม่ไปไหน ส่วนใหญ่ที่เห็น คนอาหรับจะเลี้ยงลูกตามใจ อยากได้อะไรได้มาง่ายๆ ไม่ค่อยรู้จักคุณค่า และจะเอาแต่ใจตัวเองที่สุด
หนึ่งวันผ่านไป ซาเหม็ดมีอาการแปลกๆ ซึมและมีไข้สูง ทั้งบ้านมีแค่เธอกับแม่บ้านอีกสองคน เธอเองไม่มีใบขับขี่ แต่เธอมีเบอร์โทรศัพท์ของเพื่อนบ้านที่พินทองให้ไว้ก่อนเดินทาง
"ซาลาม อาไลกุม" สวัสดีค่ะ คือซาเหม็ดเป็นอะไรไม่รู้ค่ะไข้ขึ้นสูงมาก ขอรบกวนคุณไปส่งที่โรงพยาบาลได้มั้ยคะ คือพี่พินให้เบอร์โทรศัพท์ของคุณกับชั้นหนะค่ะ
"ได้สิ งั้นรออยู่ที่บ้านนะผมจะไปเดี๋ยวนี้เลย" ซาเล็ม ตอบอย่างกังวลมาตามสายโทรศัพท์ ซาเล็ม หนุ่มอาหรับแท้ คิ้วดกเข้ม ปากกระจับได้รูป ผิวสีโอลีพ รับกับผมอันดกดำของชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง เคราตกแต่งอย่างได้รูปรับกับใบห้า รูปไข่ ซาเล็มเป็นลูกเซี้ยวอินเดีย อาหรับ แม่เป็นลูกครึ่ง ซาอุ อินเดีย ส่วนพ่อเป็นชาวดูไบแม้ เชื้อสายเจ้าของเมืองอาบูายี้ นับได้ว่าเป็นเจ้าชายนั่นเอง
" ขอบคุณมากเลยนะคะ ถ้าไม่ได้คุณชั้นคงจะแย่แน่ๆ " ข้าวตอบอย่างซึ้งน้ำใจ
"ไม่เป็นไรครับ ยินดีช่วย ผมรู้จักกับครอบครัวคุณพินมานาน สามีคุณพินเองก็เป็นเพื่อนสนิทกับผม ว่าแต่คุณชื่ออะไรครับ คุณเป็นคนไทยเหรอ "
" ใช่ค่ะ ชั้นคนไทย ชั้นชื่อ ลิลดาค่ะ " วันนี้ว่างมั้ยครับ ไปทานข้าวกัน พาตาหนูไปด้วย
รถยนต์นิสสันสีขาวคันโต พาทั้งลิลดา และ ตาหนู ที่ดูไบมอล น้ำพุเต้นระบำ ไปกับเสียงเพลง
น้ำพุเต้นระบำ นับว่าเป็นจุดดึงดูดของนักท่องเที่ยวหลากหลายจากทุกมุมโลกเลยทีเดียว พูดถึงดูไบ คนส่วยใหญ่จะนึกว่าเป็นชื่อของประเทศ แต่จริงๆแล้ว ดูไบเป็น ส่วนหนึ่ง ของ ยูเออี ยูไนเตทอาหรับเอมิเรต ทั้งประเทศ ประกอบไปด้วยเจ็ดรัฐคือ ดูไบ มี อาบูดาบี้เป็นเมืองหลวง อาจมาน, ฟูไจรา, รัซ อัล ไคม่า, ชาร์จา, อุม อัล คูเวน อาบูดาบี้เป็นเมืองที่รวยที่สุด เมื่อเปรียบเทียบกับรัฐอื่น เพราะมีน้ำมันมากที่สุด ส่วน ดูไบนั้น ถึงจะมีน้ำมันไม่มากเท่าแต่ถือว่านำหน้า อาบูดาบี้อยู่มาก เนื่องจากเป็นเมืองท่า และสำคัญทางด้านเศรษฐกิจ ทั้งเจ็ดรัฐ รวมตัวกันตั้งแต่ปี 1971 กษัตริย์ โมฮามัด บิน ราชิด อัล มัคตูม เป็นผู้นำดูไบ และเป็นบุคคลสำคัญที่ทำให้ดูไบเจริญรุ่งเรื่องมาจนถึงตอนนี้ ท่านเป็นผู้นำที่ทำให้ประชากรเท่าเทียมกันคนคนมีบ้านอยู่ มีเงิน มีรถ มีทุกอย่าง ท่านเคยกล่าวว่า พระเจ้าให้แผ่นดินแห่งนี้กับประชากร เพราะฉะนั้น ทุกคนมีสิทธิ์ในผลประโยชน์ที่ได้จากผืนแผ่นดินแห่งนี้ คนประเทศนี้นับว่าสบายมาก ชีวิตไม่ต้องดิ้ดิ้นรน ได้รับสิทธิมากมาย อย่างเช่น ถ้าคนทำงาน ได้เงินเดือนมากกว่า หนึ่งหมื่นสองพัน เดอแฮม มีสิทธิ์ ที่จะกู้ซื้อบ้านได้ โดยรัฐบาลจากหักจากยอดเงินเดือนอีกทีหนึ่ง ซาเล็มเป็นหนึ่งในคนหนุ่มดูไบที่ขยันทำงาน เค้าทำงานที่บริษัทน้ำมัน แอนอกส์ ซึ่งเป็นบริษัทกลั่นน้ำมัน และ แก็ส ที่อาบูดาบี้ ซาเล็มเป็นคนขยันเรียน เค้ามีนามสกุลดังก็จริง แต่เค้าทำตัวติดดินเอามากๆ ไม่ถือตัวเลยสักนิด ข้างนอกเค้าดูเป็นคนเย็นชา มีมาด แต่พอได้คุยจริงๆแล้ว เค้าเป็นผูชายที่อบอุ่นที่สุดที่ข้าวเคยเจอมา
ตั้งแต่วันแรกที่เจอเค้า ด้วยความที่จิตใจบอบช้ำจากความรักครั้งก่อน เธอเลยเลือกที่จะทำตัวเป็นเพื่อนกับ ซาเล็ม ซะมากกว่า จากวันนั้น ทั้งสองคนใกล้ชิดกันมากขึ้น ซาเล็มหยุดเป็นเวลาหนึ่งเดือน เขาเลยมาที่ดูไบอยู่กับครอบครัว มีแม่ น้องสาวหนึ่งคน กับ น้องชายอีกหนึ่งคน พ่อของซาเล็มเสียชีวิตด้วยโรคหัวใจ อย่างกะทันหันเมื่อหนึ่งปีกว่า ทั้งสองคน เริ่ม ปรึกษา กัน เรื่องชีวิตรักของแต่ละฝ่าย ถึงตอนกลางคืน ซาเล็มจะพาลิลดา ไปกินข้าว และบางครั้งก็ขับรถออกไปไกลๆนอกเมือง
จนมาวันหนึ่ง ทั้งสองคนไปเที่ยวนอกเมืองกันตามปกติ ซาเล็ม เซอไพรส์ ลิลดา โดยการ เช่ารีสอร์ท หรู ในเมือง ฮัตตา เมืองฮัตตา เป็นเมือง ห่างจากดูไบประมาณ หนึ่งร้อยกิโล มีภูเขาล้อมรอบ ต้องขับผ่าน รัฐชาจาร์ รัฐอัจมาน และ ประเทศโอมาน ทั้งสองอยู่ห้องเดียวกัน ซาเล็มเลือกที่จะนอนบนโซฟา ส่วนลิลดานอนบนเตียงนอน
"ซาเล็ม ชั้นว่าคุณมานอนบนเตียงเถอะ เตียงออกจะกว้าง เดียวชั้นเอาหมอนกั้นละกัน คุณนอนฟากนั้น ชั้นนอนฟากนี้ โอเคนะ " ลิลดาบอกเพื่อนชาย
"นี่ข้าว คุณรู้มั้ยผมชอบคุณมากๆ คุณจะให้โอาสผมสักครั้งนึงได้มั้ย" ซาเล็มถามเพื่อนสาวอย่างจริงใจ
หญิงสาวยื่นมือให้ชายหนุ่มจับ เป็นความในว่าเธอจะให้โอกาสฝ่าชาย ลิลดาก้มลงจูบชายหนุ่ม จากนั้นผงะออกทันทีที่ชายหนุ่มจูบเธอกลับ มันเป็นความรู้สึกที่บอกไม่ถูก จากนั้นเธอเริ่มผ่อนคลาย ทั้งสองจูบกันเกือบทั้งคืน แต่ไม่มีอะไรมากกว่านั้น ซาเล็มเอื้อมมือกอดหญิงสาวแน่น อย่างกับว่าเขาไม่อยากให้เธอไปไกลจากเขาแม้แต่น้อย เธอเองก็รู้สึกเช่นเดียวกับเค้า แต่ทุกอย่างมันราบรื่นเกินไป จนเธอเองรู้สึกกลัวในใจลึกๆ ว่าสักวันเธอเองก็จะเจ็บอีกเหมือนความรักที่ผ่านมา
เช้าวันรุ่งขึ้นลิลดา รู้สึกผิดกับเมื่อคืน เธออายกับสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ภายนอกเธอทำเย็นชา เหมือนไม่มีอะไรเกิดชึ้น
"ซาเล็ม จากวันนี้ ไม่แน่เราอาจจะไม่ได้เจอกันอีก"
"ทำไมเธอถึงพูดแบบนั้นล่ะ ทำไมเราถึงจะไม่เจอกันอีก" สายตาชายหนุ่มเป็นกังวล
"เปล่า ชั้นพูดไปงั้นเองอ่ะ อย่าคิดมากเลยนะ ยังไงเราต้องเจอกันอีกอยู่แล้ว"
ทั้งสองเดินไปที่กินข้าว ณ ระเบียง
8 months ago
